پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

فائزه هاشمی به‌تازگی نامه‌ای را از درون زندان منتشر کرد که ابعاد مهمی از وضعیت روحیه زندانیان امنیتی را بازگو می‌کند: در این زندان آموختم که ما مبارزین طبلی توخالی و دیکتاتور‌های حقیری بیش نیستیم. این نامه و نامه‌هایی همانند نامه صادق زیباکلام که از زندان برای ادامه معالجه بیرون آمد و زندان‌های فعلی را در مقایسه با زندان‌های قبل از انقلاب، به هتل پنج‌ستاره تشبیه کرده است، در تضاد قطبی با ادعا‌های رسانه‌های بیگاه از وضعیت زندان‌های سیاسی و امنیتی ایران قرار داشته و باعث موضع گیری و مقاومت افکار عمومی شده است. موضوعی که با شفاف سازی‌های تدریجی و ارایه مستندات مرتبط با شرایط زندانیان سیاسی و امنیتی کشور می‌توان از یکطرف زمینه را برای پذیرش عمومی تسهیل نمود و از طرف دیگر با قواعد حقوق بشری و گزارشات بعضا ضد منافع ملی مقابله کرد و در نهایت شرایط قضاوت عمومی برای اثبات بطلان ادعا‌های رسانه‌های معاند را فراهم ساخت. تحلیل گران محتوای نامه فائزه هاشمی را از یکطرف بنوعی توبه نامه و تقاضای بخشش می‌دانند و از طرف دیگر با توجه به میان کشیدن خواب فلانی و بسیاری، نوعی هشدار احتیاط آمیز برای پیشگیری از افزایش سخت گیری‌های احتمالی.

زندان قصر محل نگارش کتاب‌های مختلف بوده و سوژه شعر و داستان بسیاری از زندانیان شده است. زندان قصر نخستین زندان مدرن ایران به حساب می‌آید که افراد مهم و سرشناسی را در خود جا داد. اگر زندان قصر نبود و جمعی از افراد سرشناس در‌‌بند سیاسی آن روزگار نمی‌گذراندند، امروز نه نامی از کتاب «کلیدر» محمود دولت‌آبادی بود، نه «ورق‌پاره‌های زندان» و «53 نفر» بزرگ علوی.